Het taboe van hoogbegaafdheid. Just pretend like your stupid, want mensen houden er niet van of gaan je lager of belachelijk maken.
Je kan het maar beter niet zeggen of laten blijken. Mensen houden er gewoon niet van. Het maakt ze onzeker of ze denken dat je dan alles kan of weet, terwijl dat natuurlijk bullshit is. Omdat je de 3 kenmerken hebt: creativiteit, sterk denkvermogen en doorzettingsvermogen betekent niet dat je een wandelend feiten boek bent bent of nooit een spellingsfoutje maakt. de meeste hoogbegaafden zijn zelfs dyslectisch (weer wat geleerd;)).
Het taboe van hoogbegaafdheid is in onze samenleving nog steeds sterk aanwezig. Hoewel intelligentie vaak wordt gezien als iets positiefs, blijkt hoogbegaafdheid in de praktijk eerder een last dan een voordeel te zijn. Veel mensen die hoogbegaafd zijn, leren al vroeg dat je dit beter voor jezelf kunt houden. Niet uit schaamte, maar uit zelfbescherming. Zodra je zegt dat je hoogbegaafd bent, verandert de manier waarop anderen naar je kijken – en zelden in positieve zin.
Een van de grootste problemen is dat mensen je meteen gaan testen. Alsof hoogbegaafdheid betekent dat je altijd alles moet weten, alles foutloos moet doen en overal een slim antwoord op moet hebben. Maak je een rekenfout, weet je een feitje niet, of reageer je emotioneel in plaats van rationeel, dan volgt al snel de opmerking: “Jij zou toch zo slim zijn?” Hoogbegaafdheid wordt gereduceerd tot een karikatuur: een soort alleswetende machine, zonder ruimte voor menselijkheid, fouten of onzekerheid.
Daarnaast worden hoogbegaafde mensen vaak belachelijk gemaakt. Slim zijn wordt al snel verward met betweterig, arrogant of sociaal onhandig. Zeker wanneer iemand kritisch is, veel vragen stelt of bestaande regels ter discussie zet, roept dat weerstand op. In plaats van nieuwsgierigheid ontstaat irritatie. Mensen ervaren slimme, eigenwijze personen vaak als bedreigend, omdat ze onbewust worden geconfronteerd met hun eigen onzekerheden. Het is makkelijker om de ander naar beneden te halen dan om die confrontatie aan te gaan.
Het taboe van hoogbegaafdheid zit ook diep verankerd in onze cultuur van “doe maar normaal”. Uitblinken mag, maar alleen binnen duidelijke kaders, en vooral niet te zichtbaar. Zeggen dat je hoogbegaafd bent, wordt al snel gezien als opscheppen, zelfs als het feitelijk juist is en door testen is vastgesteld. Waar iemand zonder schaamte kan zeggen dat hij dyslexie heeft of hoogsensitief is, wordt hoogbegaafdheid ervaren als iets wat je niet hoort te benoemen.
Ironisch genoeg ervaren veel hoogbegaafde mensen juist problemen: verveling, eenzaamheid, onbegrip en het gevoel nergens echt bij te horen. Toch is daar weinig ruimte voor, omdat men denkt dat slim zijn betekent dat alles vanzelf gaat. Het resultaat is dat veel hoogbegaafden zich aanpassen, zich dommer voordoen of hun mening inslikken om geaccepteerd te worden. Ze leren dat eerlijk zijn over zichzelf sociale risico’s met zich meebrengt.
Daarom is het vaak verstandiger om niet te zeggen dat je hoogbegaafd bent. Niet omdat het iets is om je voor te schamen, maar omdat de wereld er nog niet goed mee om kan gaan. Zolang hoogbegaafdheid wordt gezien als arrogantie in plaats van als een neutraal gegeven met voor- én nadelen, blijft het taboe bestaan. Pas wanneer we leren dat slim zijn niet hetzelfde is als perfect zijn, kan dat taboe langzaam verdwijnen.
Het is eigenlijk gewoon vreselijk. Tot nu toe is mijn talent een taboe en wordt er niet over gesproken in de media. Ook omdat je van beauty en mode houdt zou je wel oppervlakkig zijn..maar goed.
Ik hoop dat door mijn blog hoogbegaafden zich erkend en gezien voelen, hun talenten ontdekken en je mag me vooral mailen voor vragen of om mij te ontmoeten.
maargoed ik verwacht niet teveel.
